Po prvi puta u povijesti više od polovice svjetskog stanovništva živi u gradovima. Ta demografska činjenica bila je očekivana jer je cijeli moderni razvoj vodio prema urbaniziranom društvu, prema civilizaciji gradova. No, na rast civilizacije gradova tek u ograničenoj mjeri ima utjecaj akademska arhitektonska kultura koja je privilegija „izuzetnih“ mjesta. S druge strane, građenje koje bi se moglo podvesti pod zajednički nazivnik efemerne kulture uglavnom pripada periferiji i ne čini osnovu gradskog rasta. Tkivo gradova se razvija uglavnom kroz planske investicije različitih mjerila koje podliježu urbanističkim regulacijama i raznim administrativnim kontrolnim mehanizmima. Taj razvoj u prvom redu je određen računicom uloženog i dobivenog i teško ga je svrstati u neko od područja graditeljske kulture. Izvore, motivacije i zakonitosti građenja prije treba tražiti u refleksiji novih modela ekonomskog i političkog ponašanja.